Orkest Bob Kelly - Allround Entertainment

Van 1985 tot en met 1991 speelde ik bij dit kwartet dat bestond uit vier Groningers die toen al heel wat vlieguren op de noordelijke en landelijke podia gemaakt hadden.
Dit nummer van Janis Ian stond op onze promotie cassette die we in studio Spitsbergen in Zuidbroek hadden opgenomen.

De musici
Bas Konigers (saxofoon / klarinet / fluit / mondharmonica / zang) had jarenlang gewerkt in het veelgevraagde orkest Therèse Germain en speelde al in de jaren zestig bij het dans- en showorkest The Scarlet Pimpernels.

Bas trad ook op als muzikale clown Bassie in het revuegezelschap Showpalet.

Jur Eckhardt (basgitaar / gitaar / leadzang) had een verleden in Groninger bands waarbij hij ook als pianist optrad in zowel blues- als popformaties. Als platenproducer had hij rond 1985 landelijke successen geboekt met diverse artiesten en bands.
Op zijn site kun je deze indrukwekkende lijst bewonderen: http://www.jurronimo.nl/muziek/

Jur Eckhardt en Fries Wolma vormden in de jaren ’70 het country-rock duo Reno & Frisby

Kees Alkema (drums / zang) had zich via de rock&roll, sixtiespop, new-wave en allround orkest North Star Showband ontwikkeld tot een veelzijdige slagwerker die als zanger ook bijdroeg aan de Bob Kelly sound. 


Kees Alkema (linksachter) in de new-wave group Phoney and the Hardcore samen met Eric de Zwaan
Biem Visser - de Groningse rockveteraan Lou Leeuw - Eric Strack van Schijndel


Jur en Kees hadden voor Bob Kelly een aantal jaren samengewerkt in de North Star Showband, een noordelijke toporkest van Jenne Meinema. v.l.n.r. Kees Alkema - Jenne Meinema - Piet Lingbeek - Jur Eckhardt

Toetsenist
Voor mij was optreden als ‘toetsenist‘ in een live orkest een nieuwe ervaring. In studiosessies had ik al ervaring met synthesizers opgedaan, maar optreden deed ik voor deze periode toch meestal als pianist, meestal op een akoestische piano
of op de elektrische Rhodes. Voor de orgelsound schafte ik een KORG CX3 aan en even later een Roland Juno 106 voor de strings, brass en de bas - als Jur gitaar speelde. In die tijd kwam een van de eerste digitale piano’s, een Roland HP-2000,
op de markt. Later schakelde ik gedeeltelijk over op een modulair systeem met een Roland A80 als masterkeyboard.

Uiteindelijk reed ik naar de optredens met een stationcar vol toetsen, soundmodules, monitorspeakers, versterker, effectapparatuur, een mengpaneel en heel veel snoeren. Voor een optreden was ik thuis een uur bezig om alles in te pakken en in de auto te laden. Aangekomen op de speellocatie was ik weer een uur bezig om alles uit te laden, op te bouwen en aan te sluiten. Na afloop van het optreden zat alles pas na een uur weer in de stationcar en thuis duurde het uitladen van de auto en het weer opstellen in de studio nog eens een uur.
Dus los van rijtijd en speeluren was ik bij ieder optreden vier uur kwijt met in- en uitpakken.

Voor het geluid van het orkest maakte Jur zich verdienstelijk door zijn ervaring als platenproducer. Het gevarieerde repertoire zorgde dat ervoor dat we vrijwel ieder publiek een leuke avond konden bezorgen. Soms in een wat chiquere omgeving waar we sfeervolle achtergrondmuziek speelden, en dan weer op een uitbundige feestavond van een jubilerende voetbalclub. Voor elk wat wils was een understatement. Dit zorgde ervoor dat ik het werken in dit orkest, ondanks het gesjouw en niet te vergeten al het programmeerwerk en geëxperimenteer met synthesizers en modules, 
toch graag deed. In die zes jaar heb ik eigenlijk nooit meegemaakt dat het publiek ontevreden was over het gebodene. Succes was verzekerd en wie vindt dat nou niet leuk?

Promotiefolder uit de pre-internet-era

De speelplekken
Bob Kelly trad hoofdzakelijk op in de drie noordelijke provincies. Met uitzondering van de beide kerstdagen,
want dan waren we steevast geboekt in het Berghotel te Amersfoort ter opluistering van het kerstdiner-dansant.
Ook herinner ik me een optreden op Universiteit Twente, maar het bleef toch hoofdzakelijk een noordelijke aangelegenheid.

Het orkest verzorgde de muziek op bruiloften, jubilea, dansavonden voor alleenstaanden en bedrijfsfeesten.
Ook speelden we regelmatig in theaters: soms op het hoofdpodium als onderdeel van een avond met artiesten,
soms in de foyer na afloop van een voorstelling met bal na.
De speellijst van de eerste helft van 1990 laat een aardige doorsnee zien van de frequentie en de podia.

Toen de bekende, recent overleden, journalist, criticus, presentator en jurylid Jacques J. d’Ancona vijftig jaar werd
in 1987, gaf hij een groot feest in de Groninger stadsschouwburg. Wij speelden daar toen en het bedankbriefje van Jacques zou je kunnen zien als een stempel Goedgekeurd door de Nederlandse Vereniging Van Huisvrouwen.
Uiteraard hadden we in die dagen nog geen site, want dan zou dat briefje daar een prominente plaats gekregen hebben. Daarom plaats ik het hier alsnog als reclame met terugwerkende kracht.



Jacques schreef:

Goede Jur en makkers,

Dank, heel veel dank voor de meer dan luisterrijke, stimulerende, peppende,
hartveroverende, uiterst feestelijke, grandioze muzikale aanwezigheid op mijn partijtje. Fantastisch!

Heb begrip dat ik jullie niet uitvoerig kon bedanken op die 21-ste.
‘t Was een gekkenhuis.

Dat heb ik op het podium trouwens bij voorbaat wel gedaan.

Veel dank, veel groeten, tot bellens

Jacques

 

In deze playlist op SoundCloud staan meer nummers van onze promotiecassette.

Studiowerk
Naast onze optredens werden we vaak gevraagd als studiomuzikanten bij opnames in noordelijke studio’s zoals Spitsbergen in Zuidbroek en Flowertree in het Drentse Erica. Soms als individuele muzikant en soms met de complete Bob Kelly bezetting, zoals hier samen met de Grand Old Lady van de Groninger streektaalmuziek Lianne Abeln in haar Groningse vertaling van Still Crazy After All These Years van Paul Simon. Dit is een gedeelte uit het radioprogramma De Noordmannen van RTVNoord van 12 december 2021 toen Wiebe Klijnstra en Erik Hulsegge bij mij in de studio op bezoek waren. Ook de periode dat ik bij Bob Kelly speelde, kwam toen ter sprake.

Artiestenbegeleiding
In die tijd had het Gewestelijk Arbeidsbureau nog een afdeling Musici en Artiesten. Wim Schultz was daar degene die vraag en aanbod voor Groningen en Drenthe als een soort impresario beheerde. Als een bedrijf of organisatie een feestavond voor zijn medewerkers wilde houden, dan kon men Wim Schultz benaderen om een programma samen te stellen. Alle vier leden van Bob Kelly konden noten lezen (en ze ook spelen!), dus daarom werden we vaak door Wim benaderd om de artiesten te begeleiden. We hebben in die zes jaar, dat ik erbij speelde, een scala aan vaderlandse artiesten begeleid. Conny Vink, Saskia & Serge, Frank & Mirella, Donna Lynton, Oscar Harris, Imca Marina en Maywood, om er een paar te noemen. Hoewel ik over het algemeen geen liefhebber was en ben van het repertoire van deze artiesten, kon ik op den duur toch wel het vakmanschap waarderen dat de meesten lieten zien.
Zoals Conny Vink die een zaal volledig op z’n kop kon zetten, terwijl ze tegelijkertijd het orkest naar haar hand zette met een paar effectieve gebaren, waarvan menig dirigent nog wat had kunnen leren.
Of de energie en de professionaliteit van een duo als Saskia & Serge met hun aanstekelijke country-medleys,
die ook perfect werden gezongen.
Bovendien bleken het in de meeste gevallen heel aardige collega’s te zijn.

Het repertoire voor het optreden van Conny Vink werd snel even genoteerd op de achterkant van haar promotie foto.
Marcel Rotgans vervangt hier Kees Alkema tijdens een optreden met Imca Marina in De Fraeylemaborg

Twents en Limburgs
Zo‘n avond met artiesten werd meestal aan elkaar gepraat door een komiek als presentator. De Twentenaar Harm oet Riessen was vaak van de partij. De Limburgse buuttereedner (carnavalsconferencier) Pierre Cnoops hebben we ook in die rol meegemaakt. Als het programma om acht uur begon, kwam Pierre om kwart voor acht aan, schminkte zich met een beetje rouge op beide wangen, deed een rood clownsneusje op, zette z’n petje op en vroeg:
“Hoe heet de voorzitter?” Dan ging ie op en begon met: “Ik kwam zonet de heer Pietersen tegen en die zei tegen me, dat dit orkest hier het beste orkest van de hele avond is.” En zo rolde de ene na de andere grap, waarin meneer Pietersen steeds een hoofdrol speelde, van de bühne af.
De zaal lag plat, want vooral die smeuïge Limburgse tongval deed het goed in Hoogezand of Stadskanaal.

Drummer does Tjingggg!
Sinds 1978 had ik in de theaterprogramma’s van cabaretier Rients Gratama gewerkt. Daar repeteerden we eerst zes weken voordat we een try-out van een nieuw programma op het podium aandurfden, en hele repetitiedagen werden er gewijd aan enkel het licht of het geluid.
Daarom heeft het me altijd verbaasd dat die avonden van het arbeidsbureau, met steeds weer een andere ad-hoc programmering, zonder één repetitie verliepen als een geoliede machine. Waarschijnlijk omdat iedereen gewend was om zo te werken. Van tevoren stuurden de artiesten de bladmuziek plus een voorbeeldcassette op.
Bas kopieerde die bladmuziek en vermenigvuldigde de bandjes en zo kreeg elk lid een week voor tijd de gelegenheid om alles thuis voor te bereiden. We hebben ook eens een jongleer act begeleid die niets had opgestuurd.
Vlak voor aanvang werd ons in een mengeling van Duits, Engels, Frans en Italiaans de act uitgelegd met aanwijzingen als: “You play Brazil” (dat werd dan voorgezongen) “und wenn ich mache so … dann stop, but the drummer goes Prrrrrrr, until the ball falls and drummer does Tjingggg, dann l’ orchestre spielen molto pianissimo Besame Mucho” (weer voorgezongen) en zo ging dat verder.
Het lukte perfect, of we zes weken hadden gerepeteerd!

Maywood
Aan dit duo heb ik speciale herinneringen.
Midden seventies speelde ik met m'n jazztrio op een camping-zomerparty ergens in de provincie Groningen.
Een totaal verkeerde boeking, want het campingpubliek zat niet te wachten op ons instrumentale jazzy repertoire.
Gelukkig trad er ook nog een duo op The Maywood Sisters, toen nog volkomen onbekend. Door samen met hen een wat toegankelijker en vooral vocaal repertoire te brengen kon het trio de avond heelhuids doorkomen.

Toen ik een paar jaar later bij Rients Gratama speelde, ontmoette ik de zusjes opnieuw.
Bij een gelegenheidsoptreden voor een bedrijfsfeest in het Sneker Amicitia waren ze geboekt in ons voorprogramma. Trots vertelden ze ons dat ze een platencontract hadden gekregen, en we spraken af om hen
die avond met het Kwartet John Eskes te begeleiden. Omdat ze toen nog geen eigen singles hadden uitgebracht, bestond hun repertoire uit makkelijk 'voor de vuist weg' mee te spelen gouwe ouwe.
Het werd die avond een succesvolle samenwerking.

Weer wat later, de dames hadden inmiddels hun eerste hits gescoord, waren we weer samen geboekt voor een bedrijfsfeest. Maar nu waren wij, Rients Gratama en Kwartet John Eskes, het voorprogramma en Maywood,
bekend van radio en tv, de hoofdact. Voor het optreden keken we in de artiestenfoyer samen naar een uitzending
van TopPop, waarin zij met hun nieuwste single te zien waren. Een gezamenlijk optreden zat er die avond niet
meer in, want de 'sound' van hun hits moest natuurlijk intact blijven en daarom traden ze alleen nog maar op met orkestbandbegeleiding.

Weer een aantal jaren verder herhaalde zich de situatie opnieuw, zij het dat wij weer de hoofdact waren, en dat Maywood als voorprogramma mocht fungeren.

De hits waren inmiddels al wat verjaard en nieuwe singles hadden het niet gehaald. Met Bob Kelly heb ik ze daarna nog een keer begeleid in De Klinker in Winschoten. Kort daarna kwamen er berichten dat de zusjes niet langer samen optraden en uiteen waren gegaan wegens onenigheden, waar ik verder geen details over heb.

Music & Comedy

Dick de Witte was een muzikale clownsact die we ook een paar keer hebben begeleid.
Hierbij een voorbeeld van zo’n democassette, door hemzelf gemaakt, waarin hij zijn act toelicht.
Toen ik deze herinneringen schreef, ging ik ervan uit dat de meeste artiesten, die we zo’n veertig jaar geleden hadden begeleid, inmiddels wel zouden zijn gestopt met optreden. Nee hoor! Dick de Witte, Conny Vink en Saskia & Serge hebben zich aaneengesloten en brengen nu seniorenshows. Old soldiers never die! Kijk maar.

Bas gaat door
Een orkest samenstellen met musici die elkaar precies aanvullen, is geen makkelijke opgave. Maar een orkest bij elkaar houden blijkt in de praktijk nog veel moeilijker. Zo ook bij Bob Kelly.
In 1990 gaf ik aan het voor gezien te houden en verlegde ik de focus van mijn werk naar het componeren en produceren van filmmuziek onder de naam Mouse Music.
Jur Eckhardt legde het accent vooral op zijn werk als platenproducer en boekte grote successen met onder meer Wia Buze.
Bassist Bert Veldkamp nam het stokje over van Jur en pianist Dré Meier kwam voor mij in de plaats.
‘k Heb hem nog een keer vervangen wegens ziekte.
Daarna verwaterde het contact een beetje; er hebben nog verschillende bezettingen onder de naam Bob Kelly gespeeld.
Wel trad ik af en toe nog op met Kees Alkema in ad hoc jazzy formaties met onder andere zangeres Mieke Bom.

Een latere versie van Bob Kelly v.l.n.r. Bas Konigers, Herman Bonthuis, Chris Kleine, Bart Veldkamp

Toen een pianoleerlinge van mij, Peggy Overmeer, heel goed bleek te kunnen zingen en ook al de nodige podiumervaring had opgedaan, zag ik kansen om met haar en Kees een trio te vormen.
We hebben toen een aantal nummers opgenomen. waaronder This Masquerade. Toen de opnames klaar waren
en we ook al één keer hadden opgetreden, vertelde Peggy dat ze voor haar studie een jaar naar Nieuw-Zeeland
zou vertrekken. Daarna verhuisde ze naar Vlaanderen.
Ik zei het al: een orkest samenstellen en bij elkaar houden is geen makkelijke opgave.
Maar we hebben de foto’s, de opnames en de verhalen nog!



Hier staan meer opnames van het beoogde trio met Peggy Overmeer.